امان ز هجر رخ یار فغان ز دوری نگار
كه آتشی است جان را حكایتی است
آن را خزان چو آمد به چمن پریده رنگ گل من
جدا شد از دست نسیم ز شاخه آن غنچهدهن
بیا تو ای باغبان بنال از این آسمان
كه حاصل عمر تو رود به باد خزان
شب تا سحر از دید گل دیده نبستی
وز دیدن و بوییدن گل هیچ نخستی
اینك كه شده بزم تو بیناله و خاموش
دیوانه دگر زنده بگو بهر چه هستی
اكنون كه دوباره شد بهاری دیدی تو صفای لاله زاری
اما نشده هنوز سرمست كه از بوی فراق گل خماری
آه كه از سوزش دل میگزم انگشت وای
كه در هجر تو این زندگیم كشت یا بده چو اسكندر
ز لب آب حیاتم یا زنده به گورم كن تو در معبد زرتشت
بیا به دلخواه رقیب ای صنم ببر به یك بوسه توان از تنم
بیا تو ای جاهد دلریش مكن ناله از این بیش
كه جز طعنه نبینی ز معشوق جفاكیش